Dank je wel slaap dat je me wakker schudt

Vannacht sliep ik weer niet goed en toen vriendlief me vanochtend al knuffelend vroeg 'wat gaat er nu in je om?' brak ik. Ik had daarvoor stiekem al een paar tranen gelaten. Ik was zo moe van het moe zijn. Ik was zo moe van beseffen dat ik de dag weer vermoeid begin. Extra confronterend is het dat vriendlief bijna elke ochtend antwoordt dat hij lekker en goed heeft geslapen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben super blij voor hem, maar het spiegelt mijn eigen slaappatroon en dat is een beetje pijnlijk.

Ik & slaap hebben een.....ja....bestaat op facebook niet de optie een 'ingewikkelde relatie'? Slaap en ik zijn wat beladen.

Er zijn periodes dat slaap me knus omarmt en me inbakert in een heerlijke diepe ontspanning. Dan voelt slapen als heel weldadig en word ik intens blij en ontspannen wakker.

En er zijn periodes dat ik niet diep en meer oppervlakkig slaap, vaak wakker word en me niet relaxt voel als ik dan wakker word. Ik verlang naar die weldadige slaap. De druk op slapen wordt natuurlijk steeds groter en destructieve gedachten als 'ik móet slapen, ik trek het anders niet, wat moet ik doen om dit te veranderen, doe ik iets niet goed?' bezoeken me. 

Ik zie gebeuren dat ik het ook niet meer als een op zichzelf staande ervaring kan benaderen. Dat is vaak wat we als mens doen. Een ervaring van één nacht minder slapen is best te omarmen. Maar mijn brein, slim als die is omdat hij heel goed dingen kan onthouden én ook nog eens vooruit kan denken en extrapoleren, maakt het me niet gemakkelijk om mijn aandacht bij deze ene nacht, deze ene ervaring, te houden.

Er is namelijk een hele archiefkast met ervaringen van 'slecht' slapen (zie je ook hoe we dit als mens meteen labelen en veroordelen?). Dit gaat al terug naar de tijd van kind-zijn en ik besefte me bij het samen bepraten vanochtend, dat er zelfs wellicht een wat traumatische ervaring uit de pubertijd is die nu nog weer getriggerd wordt. In die periode schoot ik op een gegeven moment om 17 uur al in de stress over het slapen later op de avond. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe alles ging en hoe ik me voelde. Ik die op een gegeven moment na veel uitstellen naar boven ging, daarna ging mijn moeder, ik wist dat mijn vader dan nog een uurtje een nieuwsprogramma keek met een borreltje erbij, ik sneekte dan weer naar beneden en ging er bij zitten, maar uiteindelijk kwam het onvermijdelijke moment dat ook mijn vader naar bed ging en dan moest ik er ook weer aan. Het huis werd in donker gehuld, alle lampen uit, en daar lag ik dan weer in bed met al die lastige gevoelens als eenzaamheid en het paniekerige van het Niet-Kunnen-Slapen.

Wat ik ook zie gebeuren, mede dankzij vriendlief die me spiegelt en vragen stelt of ik ook dít kan omarmen, is dat ik dat Niet-Slapen totáál niet wil verwelkomen en omarmen. Ik ben net een klein kind in pijn: IK WIL DIT NIET!! GA WEG.

Ik, die een hele gereedschapskist met mindfulness-, compassie-, innerlijke kindwerk-, en nog zó veel meer, -tools in huis heeft, weet ze à la minute lastig in te zetten. En dat is oké. Na wat weerstand, mezelf zielig vinden en boehoehoe-gedrag kom ik wel weer in contact met wijsheid en liefde.

Vriendlief stelt me één van de mooiste vragen die er bestaat: 'Wat heb je nú nodig? Ik isoleer even deze ene ervaring en blijf in het moment. Ik laat alle destructieve gedachten even voor wat ze zijn. Wat is er dan nu nodig? Ik keer naar binnen, stem me af en luister.

Ergens is dit ook best een spannende vraag. Want wat goed voor je is, kan iets héél anders zijn dat wat je (ego) wil of dan wat er op je planning stond. En dan is het loslaten wat je lagere zelf wil en gaan leven wat er nodig is. Ik schreef in een ander blog al: stel de vraag en durf het antwoord te leven. En dat is dus de controle loslaten en je overgeven aan de stem van je hart.

Ik voel het antwoord meteen al. Thuisblijven, niet samen gaan skiën, lekker boekjes lezen, schrijven, even voelen wat er nu precies allemaal in dit proces zit voor me, een dutje doen en niks moeten van mezelf. Ik voel de rust, ontspanning en ruimte over me heen komen. Ik weet dat dit de juiste keuze is.

Uiteraard tettert mijn ego/innerlijke criticus door deze beslissing heen. 'Gezellig dit, nu moet Harm alleen skiën. Stel je je nu niet een beetje aan? En die skipas dan?' etc. Maar ik weet al naar welke stem ik mag luisteren. De stem die alleen maar het allerbeste met me voorheeft en me elke keuze gunt die goed voor míj is.

En het grappige is, dit was eigenlijk het originele plan! Harm is een fervent skiër, vindt het helemaal prima om alleen te skiën, kon vorig jaar niet gaan i.v.m. een hernia, ik zag hoe het kriebelde bij hem en hoe blij hij er van werd, dat ik voorstelde dat ik mee zou gaan en dat ik (nu komt 'ie:-) ): 'dan fijn kon niksen, in de bergen kon zijn (love them!) en lekker boekjes zou gaan lezen'.

Haha skiën was ook helemaal niet mijn plan en ik ga vandaag eens even voelen en kijken of ik kan terughalen wat er dan is gebeurd dat ik toch een skipas heb gekocht en ik gisteren, op de 1e dag skiën, al van de rode piste ging (ik heb 13 jaar niet geskied en die rode piste was níet de bedoeling). Ik doe soms dingen die ik helemaal niet wilde doen. Interessant he? Hier kan ik wat mee.

En nu lig ik dus in mijn joggingbroek op bed, theetje erbij, leesvoer en schrijfboekje om me heen, met een GEWELDIG uitzicht op de bergen. Ik heb alles wat ik wilde.

Is mijn slaap'probleem' nu over? Hmmm nee, slaap & ik hebben nog steeds een interessante relatie. Maar ik besef me dat ik hem mag gaan verwelkomen.

Het is juist ook deze extreme vermoeidheid die me uitnodigt tot stilstaan en maakt dat ik me pas echt overgeef (en ook hoofdpijn, wat ook echt mijn rode vlag-signaal is van op de rem moeten). Ik ben dan zó moe en zo uitgevochten, dat ik me gewoon overgeef. Ik kan dan niet anders meer. Ik ben op. En dan word ik weer kwetsbaar en zacht, en ga ik weer luisteren naar mezelf en wat ik op een dieper niveau nodig heb (en wat dus niet).

Slaap (het tekort aan slaap) laat me zien dat ik intern niet helemaal afgestemd ben, niet de juiste dingen aan het doen ben, me zorgen maak en me niet durf over te geven aan het leven, maar doordender etc etc.

Het niet-slapen is niet het probleem....Het probleem zit hem veel meer in alles wat ik doe, hoe ik leef en niet doe vóórdat slapen komt.

Euh ja, dus dank je wel slaap en vermoeidheid. Dank je wel dat je me wakker schudt.