Ik ben gearriveerd op de plek waar ik de komende 5 dagen in stilte zal doorbrengen. Ik voel een excited gevoel en wat ja....wat is het goede woord? Bang? Nee. Bezorgd? Nee ook niet. Spanning! Ja een beetje spanning.
Eenzaamheid zal namelijk voorbij gaan komen. En zorgen. Angsten. Oud verdriet. Geheid. Ik kan er op intekenen. Uit de diepste krochten van mijn bestaan zullen ze te voorschijn komen. Ik zal getest worden om het er gewoon te laten zijn. Het alleen maar waar te nemen.
En ik voel een kracht in me dat ik het aan kan. Kom maar. Ik zal je met compassie ontvangen en vasthouden. Toon je maar. I'll be there.
Er zal ook fysieke pijn komen. Van het zitten. Prima. Kom maar. I've seen you before. Pas toen ik je vorig jaar echt toeliet, bleek je best mee te vallen. Hadden we uiteindelijk best een bijzondere ervaring. Alsof ik ín jou zat als fysieke sensatie maar zonder het woord 'pijn' of de lading van pijn. Je was gewoon 'een' sensatie. Niet meer en niet minder.
En er zal liefde, warmte, gevoel van koestering en waarschijnlijk tranen van ontroering voorbij komen. En herinneringen. Het fantastische festival vorige weekend waar ik nog steeds op teer. Dat ook InRetraite heette. Net even een íets andere retraite 
:-). Fijne vrienden, mooie mensen ontmoeten, een bijzondere ontmoeting als kers op de taart, gelachen tot ik niet meer kon.....
Weet je wat ik waarschijnlijk zal missen? Schrijven. Vorig jaar had ik vals gespeeld. Ik zat te mediteren ergens aan het water en kreeg een GeWelDig inzicht. 'Ga ik hem opschrijven of laat ik het en vertrouw ik er op dat als ik hier iets mee moet doen, het wel weer verschijnt?' Ik ben hem op gaan schrijven. Hij was té mooi. Ik schreef hem op en alle energieke lading was weg. Alsof ik hem 'uit' me geschreven had. Volgens mij heb ik er niet eens wat mee gedaan uiteindelijk.
Lieve mensen, ik ga mijn telefoon uitzetten. Fijn nog even zo geschreven te hebben:-) Tot over 5 dagen.
Lfs Juul