Twee en een half jaar geleden schreef ik ‘I feel the start of something new’. Ik had toen besloten om mijn agenda voor een tijdje leeg te maken omdat ik daar al een tijdje behoefte tot toe voelde. Ik voelde dat er iets gaande was en dat er van me gevraagd werd om naar binnen te keren. Leegte, daar verlangde ik naar.
Ook was ik moe. Ik had succesvol een eigen bedrijf opgestart en veel gewerkt, van mezelf gevraagd en geïnvesteerd. Ik had in 5 jaar tijd tig opleidingen en cursussen gevolgd die ik nauwelijks de kans gaf om te integreren omdat ik me alweer had opgegeven voor de volgende. Ik voelde een enorme drive en flow en het waren duidelijk jaren van creëren en manifesteren.
Ik had de roep van mijn ziel naar leegte en verbinding al wel vaker gevoeld, maar er niet naar geluisterd, want ‘hey er moet ook gewerkt en geld verdiend worden’. Totdat, ik was redelijk uitgeput rond kerst, het universum besloot om mij een handje te helpen door een som geld beschikbaar te maken voor mij. Dat was het laatste duwtje. Ik cancelde een training, trajecten met cliënten liet ik aflopen en daar was de lege agenda. The start of something new.
Het plan was om te beginnen met 2 maanden niks doen. Dat leek me toen al een hele periode. Wist ik veel dat er zo goed voor me gezorgd zou worden dat ik op de één of andere manier nu nog steeds een behoorlijk lege agenda kan behouden. We zijn nu 2,5 jaar verder. Wat zijn het mooie, leerzame en verdiepende jaren geweest. Ik kan nu terugblikken en een klein beetje bevatten wat er gebeurd is.
Na een half jaar stilte, mijn wereld kleiner maken, veel alleen zijn en naar binnen keren, kwamen er soms periodes van flow en voelde ik zin om iets te creëren. Ik dacht dan ‘Yeah, we zijn er weer en gaan met die banaan’. Ik deed veel in een korte tijd. Doen vanuit zijn, en precies doen wat er gevraagd werd en wat er op dat moment nodig was. En dan na een paar dagen of soms weken lekker werken en dingen neerzetten, was het weer klaar, was de flow weg en mocht ik blijkbaar weer terug naar zijn.
Eerlijk gezegd…. gek en hopeloos werd ik er soms van. Ik was er wel klaar mee. ‘Gedoe’, dacht ik dan, ‘Doe niet zo stom’. Ik voelde me gedwarsboomd en wanneer ‘mocht’ ik weer en kon ik weer lekker knallen en manifesteren? Ik had het idee dat ik van alles moest, mijn bedrijf verder uitbouwen, nieuwe dingen bedenken e.d. Ik kwam mijn wil, ongeduld en eigenwijsheid tegen en dat was natuurlijk weer precies de oefening en onderdeel van het proces:): Én weer loslaten, overgave en vertrouwen.
Het was alsof iets of iemand anders de leiding nam en doordat ik beter had leren voelen, wist ik ook diep van binnen dat ik mee moest bewegen. Wat mijn wil wilde, was niet het belangrijkste. Overgave aan de energie van dat moment was wat er van me gevraagd werd. Ik zat niet aan de touwtjes, dat ging ik me heel vaak beseffen. En god, wat hou ik er van om wel het gevoel te hebben dat ik de touwtjes in handen heb! Ik was soms dus in gevecht met iets groters. Maar gaandeweg de tijd leerde ik om mij af te stemmen op de energie, maar mee te bewegen, mijn frustratie en angsten te herkennen en er compassievol op te reageren, gewoon maar te zijn en te leren vertrouwen.
En geloof me, soms zat de schrik er goed in, bijvoorbeeld als mijn persoonlijkheid dacht zonder geld te komen zitten en heel graag in beweging wilde komen, maar mijn hart zei dat ik gewoon moest zijn en vertrouwen. Kun je je voorstellen dat je de onrustige neiging hebt om iets te willen doen, je in gedachten failliet raakt, je op wil springen van de bank om in actie te komen en dat iemand tegen je zegt: 'ga lekker rustig zitten, het komt goed'. Ja maar hóe dan!?
Nou, zoiets dus. Ik zag nog beter dat als mijn geest de aandacht pakte, er onrust was. Ik leerde luisteren naar mijn ziel en ondervond dat de geest dan rustiger werd.
Toen ik schreef ‘I feel the start of something new’, heb ik correct gevoeld dat er iets gaande was en dat ik ruimte mocht maken om dit nieuwe te kunnen ontvangen. Ik heb ergens de aanname gedaan dat het ging om een volgende stap in mijn bedrijf. Nieuwe diensten, misschien wel online werken en ik ben geloof ik inmiddels wel drie keer aan een nieuwe website begonnen.
Vandaag realiseerde ik me echt voor de allereerste keer: het something new ging om mij, ík ben vernieuwd.
De Juul van nu is anders dan die van 2,5 jaar geleden. Ik ben dichter bij mezelf gekomen, ben meer verankerd in mezelf en kan beter voelen. De doe-modus is verder ontmanteld, patronen zijn ontrafeld, angsten zijn aangekeken, ik heb geleerd om de sturing vanuit mijn ego meer los te laten en meer in overgave en vertrouwen te komen. En er is diepere liefde gekomen, voor mezelf en voor Het Leven. Noem het god, de kosmos, het universum, de bron (ik noem het god), maar ik zou samenvattend kunnen zeggen dat ik dichterbij mezelf en bij god ben gekomen.
Het was tijd om te Zijn en te connecten met mijn ziel. Ik leerde onderscheid maken tussen lichaam, geest en ziel. Het bleek een proces te zijn van ‘ik-wil’ naar ‘wat wordt er van me gevraagd’, van angst naar vertrouwen, van doen naar zijn, van geest naar ziel en van controle naar overgave.
Wat een pad, wat een reis. Ontelbare leraren en spiegels ben ik tegen gekomen en ik ben bijzonder dankbaar voor de mensen die met me hebben mee gelopen op dit pad. En het was tegelijkertijd soms ook een eenzaam pad. Maar daarover zal ik de volgende blog meer vertellen. Want ook in dat proces zitten zo veel leringen en kracht.
En is het dan nu klaar? Zijn de 2,5 jaar afgerond nu? Ah nee natúúrlijk niet:-) We zijn weer wat wijzer, krachtiger en liefdevoller geworden. Rainer Maria Rilke zegt: "Het komt erop aan alles te leven". En Het Leven leeft en zal in beweging blijven. En daardoor wij als mens ook. Het leven ontvouwt zich als een magisch speelveld. Het komt erop aan alles te leven. En je hart weet de weg. Je zet één stap, in het moment, en daarna weer de volgende. En je vertrouwt erop dat je gedragen wordt en het leven zich verder aan je zal openbaren. En soms op een heel andere manier dan je denkt.